هرم

از هرم بدم می آید. از شکلش، از ایده اش، از فرم اش و از وقاحتش. این تکثرش است که وقیح می نماید. از پیمودن ره صد ساله در یک شب متنفرم. از سرعتش، از برق آسایی غافل گیر کننده اش، از گام بلندی که از پله اول تا پله دهم برمیداری بی هراس جر خوردگی. از سماجت ِ دوستان ِ دربند در وقاحت هرم ها و ثروتمند شدن ِ یکجا و یک شبه حالم به هم می خورد. از به رخ کشیدن درآمدهای افسانه ایشان از قِبل عضویت در این شبکه های نمیدانم سر از کجا بر آورده! از به رخ کشیدن خریدن فلان ماشین باکلاس در کوتاه ترین زمان ممکن و بدون دخالت دست چندشم میشود. از درآمدهای میلیونی شان و تمنایشان برای اینکه مرا هم صاحب درآمدی کنند تا از این نکبت ِ زندگی کارمندی بیرون بیایم.من نه درآمد بالا می خواهم، نه ماشین باکلاس می خواهم. نه دوست دارم مث پله برقی ،دوستان را تا قله آرزوهای دست نیافتنی شان مشایعت کنم و نه آنقدر سمجم که بارها به کسی زنگ بزنم و از او بخواهم که به خوشبختی پشت نکند. من دلم کمی آرامش می خواهد. من دلم می خواهد دوستم برای پرسیدن حالم زنگ بزند نه برای اینکه بپرسد پول را آماده کردی یا نه. اصلاً همه تان با شبکه های هرمی تان و رفاقت نیم بندمان بروید به جهنم. ترجیح می دهم پولی که بدست می آورم نتیجه زحمتی باشد که میکشم، حتی اگر ناچیز باشد و حتی اگر بخور ونمیر بخوانیدش. برایتان آرزوی ثروتی افزون تر دارم. حالا مانند اسکروچ هی پولهایتان را روی هم انباشته کنید و از زندگیتان لذت ببرید و مرا به سخره بگیرید که چگونه با چندرغاز درآمد کارمندی می سوزم و می سازم. برایتان همان آرزویی را میکنم که شما برای من. تا من با نوشتن خودم را ارضا میکنم شما هم با هرم به ارضای خود بپردازید. اینگونه زندگی بر وفق مراد همه ی ما خواهد بود.